Hatay’ın İskenderun ilçesinde, Kahramanmaraş merkezli zelzelelerde meskenleri ağır gören 7 çocuklu Yıldız ailesi, çadırda yaşamaya başladı.
Kamyon sürücüsü Mehmet (53) ve konut hanımı Sabiha Yıldız (53) çiftinin, doktor olma hayali kuran çocukları Yusuf Yıldız (18), yüz yüze eğitimin aksaması nedeniyle okuluna gidemedi.
YKS’ye hazırlanan Yıldız, veda ettikleri meskenlerinden getirdiği kitaplarıyla çadırda güç koşullar altında ders çalışmaya devam etti.
Daha sonra ailesiyle birlikte konteyner kente yerleşen Yıldız, bir dershaneden aldığı dayanakla hazırlıklarını sürdürdü. Yıldız, 17 Haziran’da girdiği Temel Yeterlilik Testi’nde (TYT) ek puanla Türkiye 18’incisi oldu.
Alan Yeterlilik Testi’nde (AYT) ise sayısalda 528 puan alan Yıldız, büyük memnunluk yaşadı.
“UMUTLAR HİÇBİR VAKİT YİTİRİLMEMELİYMİŞ”
İlk tercihinin Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi olduğunu söyleyen Yusuf Yıldız, günde 6-7 saat ders çalışarak imtihanlara hazırlandığını söyledi.
Yıldız, “Tek bir çadırda 7 kardeş ve akrabalarla kaldık. Çocukluğumdan beri hayalim Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi’ydi. Zelzeleden sonra açıkçası az da olsa umudumu yitirmek üzereydim lakin umutlar hiçbir vakit yitirilmemeliymiş. Bir hayalim vardı ve ona ulaşmak için önümde 6 ay vardı. Bunun için derslerime odaklanarak çalışma gayreti içine girdim.” dedi.
“ÇALIŞMAKTAN ÖTEKİ BAHTIMIZ YOKTU”
Deprem anının aklından hiç çıkmadığını anlatan Yıldız, şöyle devam etti:
“Yarattığı psikolojiyi unutmak için kendimi derse verdim. Her vakit ders çalışarak sarsıntı psikolojisini hafifletmeye çalıştım. Aslında bilinçaltımızda daima bu vardı. Her soru çözdüğümüzde, kaybettiğimiz arkadaşlarımız daima aklımızın bir köşesindeydi. Lakin işte sonuçta bir imtihan var ve çalışmak zorundasınız. Bu psikoloji ile olunca da kendimiz için çalışmaktan diğer bir talihimiz olmuyordu. Sarsıntı vakti imkanlar kısıtlandı. Olağan hayattakinden çok daha az imkanlara sahip olduk.
Belli bir periyot okulumuz kapandı, meskenlere giremedik, dershaneler kapandı. Bu güçlü süreçte de çok büyük uğraşlar sarf etmek zorunda kaldık. Depremzede olmayan rakiplerimize nazaran bahtımız daha da azdı. Tek bir çadırda 7 kardeş ve akrabalarla kaldık. Birinci vakitlerde çadır derdi olduğu için hepimiz tek bir çadırda kalmak zorunda kaldık. Lakin ona karşın konuttan kitaplarımı getirmiştim. Çadırda muhakkak bir köşede boynumuz ağrısa da masamız olmasa da bir halde çalıştık. Elimden geldiğince kaynak kitaplardan altlarını çizerek ders çalıştım. Sonrasında konteyner kent kurulunca da konteynerde kalmaya devam ettik.”